از آفتِ خنده‌های تو
گُل‌های باغ‌چه پژمردند
و گُل‌دان‌ها
تجلیِ حسرت‌های فروخورده
...
دیگر دیر است
دلِ آفت‌گرفته
دوای هیچ گُلی را نمی‌داند