و دریغ می‌کنی

و تو از همه به‌تر می‌دانی
که در تبِ بغض‌آلودِ این تابستان
چه‌قدر زمستانی‌ام
...
به قدرِ تمامِ ناله‌های خفته در برف‌ها
که زیرِ گام‌های تو بیدار می‌شوند
...
و بیداری را از من دریغ می‌کنی